İlk Karalama

Kaslı, zengin ve zarif bir adam otele girdi. Sessiz bir özgüvenle lobiden yürüdü. Resepsiyona yaklaşıp sordu:
“Nasıl o? Ben gittikten sonra uyandı mı?”

“Hayır efendim,” dedi görevli.

Adam sessizce başını salladı ve asansörlere doğru baktı.

—

Yerde uzanıyordum. Oda darmadağındı. Güneş ışığı perdelerin arasından süzülüp kapalı gözlerimi ısıtıyordu. Birkaç saniye sonra kıpırdamaya başladım; yavaşça gözlerimi kırptım, etrafım netleşti. Kafam karışmış halde doğruldum. Üzerimde beyaz bir elbise vardı.

Neredeyim ben…?

Etrafa baktım. Burası tanıdık değildi. Açıkça bir otel odasıydı. Ayağa kalktım, başımı ovalayarak bir şeyleri hatırlamaya çalıştım—herhangi bir şeyi. Sağımda duran aynaya takıldı gözüm. Yüzümde hafif bir makyaj vardı; gözlerimin çevresinde ışıltılar, saçım ise dün gece özenle yapılmış gibi, ama şimdi biraz dağılmıştı. Aynadan geri çekildim, sarsılmıştım. Hiçbir şey anlam ifade etmiyordu.

Pencereye döndüm ve yaklaştım. Yüksekteydik—çok yüksekte. Derin bir nefes aldım, tam o sırada kapı çalındı.

Kapıyı açtım.

“Günaydın, Bayan Rosie.”

Göz kırptım. “Bayan mı? Siz kimsiniz? Adımı nereden biliyorsunuz?”

“Burada çalışıyorum hanımefendi. Bu oda dün gece sizin adınıza rezerve edilmişti.”

“Ne?!”

“Ayrıca kahvaltı dahilmiş. Bu yüzden buradayım.” Arkasındaki servis arabasına işaret etti.

Donakaldım. Nasıl olur da bir otele giriş yapıp hiçbir şey hatırlamazdım?

“Peki… teşekkür ederim,” dedim sersemlemiş halde. “Buraya bırakabilirsiniz.”

Arabayı içeri sürdü ve çıkmak için döndü. “İyi günler dilerim.”

“Size de.”

Kapıdan çıkmadan önce durdu. “Bu arada, Bayan Rosie—kocanız dün gece giderken bunu düşürmüş.”

“Ne?!” diye nefesimi tuttum.

Elinde bir anahtarlık vardı. Titreyen parmaklarımla aldım.

“Kocam mı?” diye neredeyse gülerek sordum. “Ben evli değilim.”

Bana baktı, sonra gelinliğe. “Üzgünüm, sizi üzmek istememiştim. Dün gece sizi kucağında taşıyordu. Bayılmıştınız.”

Göğsüm sıkıştı.

“Beni mi taşıdı?” diye fısıldadım. “Bir dakika… dün gece bu odada mıydı?”

“Evet. İkiniz de gece yarısından hemen önce geldiniz. Yaklaşık üç saat kaldı—saat 3 gibi çıktı.”

Donup kaldım. Konuşamadım. Çalışan nazikçe sordu: “Bayan Rosie… iyi misiniz?”

“Geri geleceğini söyledi mi?”

“Hayır, hanımefendi.”

“Peki. Teşekkürler.”

“Başka bir şeye ihtiyacınız olursa lütfen çekinmeyin.”

Kısaca başımı salladım ve yavaşça kapıyı kapattım. Gözlerim hâlâ elimdeki anahtarlıktaydı.

Kanepeye oturdum. Kalbim deli gibi atıyordu, gözyaşlarım boğazımda düğümlendi. Zihnim, boş bir sayfa üzerindeki karalamalar gibiydi. Sonra gördüm—sol elimin yüzük parmağında pırlanta bir yüzük. Çıkardım ve iç kısmına baktım. Adım. Ve bir isim daha.

Peter.

Nefesim kesildi, yüzüğü halının üstüne fırlattım. Panik içimi sardı.

Neler oluyor bana?

Tam o anda telefonum çaldı. Hızla aldım. “Love” arıyordu.

Midem bulandı. ‘Love’ diye bir kişi yoktu rehberimde.

Sinirle açtım. “Kimsin sen ya?!”

“Sakin ol,” dedi duru bir ses. “Ben Peter.”

Donakaldım.

Hâlâ halının üzerindeki yüzüğe baktım.

Peter.

“Peter kim?” dedim yavaşça, cevaptan korkarak.

“Kocan.”

Gözlerimi kapattım. Biliyordum, ama yine de…

“İyi misin, Rosie?” diye yumuşak bir sesle sordu.

Sessizlik.

“Oda kapısını açabilir misin?”

Yavaşça kapıya yürüdüm ve açtım. Uzun, kaslı bir adam duruyordu. Telefon hâlâ kulağındaydı. Pahalı görünüyordu. Düzgün. Kontrollü. Kimseye benzemiyordu—ama o Peter’dı.

“Neden hâlâ dün geceki gelinliğimizi giyiyorsun?” diye sordu.

“Bizim… gelinliğimiz mi? Dün gece mi? Ben… dün gece seninle mi evlendim?”

“Evet, Rosie. Evlendin.”

Bir adım geri attım, kalbim çarptı. “Dün gece bana ne yaptın?”

Durdu. Cevap vermedi.

Tekrar sordum, bu kez daha yüksek, daha sert bir sesle. “Ne yaptın bana?! Neden sabah üçte gittin? Bana bir şey mi yaptın? Yerde uyandım, Peter!”

“Rosie, sakin ol,” dedi. “Dün gece bayıldın, hepsi bu.”

“Nasıl yani?”

“Sadece… bilincini kaybettin.”

“Beni ilaçladın. Bir şey yaptın! Seni tanımıyorum ki bile! Nasıl olur da seninle evlenmeyi kabul ederim? Dün geceden hiçbir şey hatırlamıyorum!”

Odayı adımlayarak dolaştım, ellerimi başıma koydum, hafızamı yokladım. Sonra durdum, soğuk bir sesle dedim ki, “Polisi arıyorum.”

“Rosie, lütfen. İyi değilsin.”

İçeri girdi, telefonu elimden kaptı, kenara fırlattı ve kapıyı kapattı.

“Benim odamda ne işin vardı?” diye bağırdım.

“Hiçbir şey yapmadım. Seni yatağa koydum. İyi olduğundan emin olmak için kaldım.”

“Ben yerde uyandım!”

“Yemin ederim, sana dokunmadım. Eğer demek istediğin buysa.”

Bir an sessiz kaldım.

“Ailem nerede?” dedim kısık sesle.

“Burada değiller,” dedi.

Dizlerim titredi. “Sakın bana öldüklerini söyleme…”

“Ne? Hayır! Tabii ki değil. Sadece… başka bir eyaletteler.”

“Başka bir eyalet mi? Ve düğünüme gelmediler mi? Onların bile haberi olmadan beni evlendirdin mi?!”

Üzerine atıldım, saçını çektim.

“Biliyorlar, yemin ederim!” dedi, benden kaçmaya çalışarak.

“Öyleyse neden gelmediler?!”

“Ben… bilmiyorum. Belki beni sevmiyorlardır?”

“Haklılar. Ben de seni sevmiyorum.” Onu kapıya ittim, yüzüğü eline sıkıştırdım. “Evlendiğimi hatırlamıyor olabilirim, ama bitti. Boşanmak istiyorum.”

Onu dışarı itip kapıyı hızla kapattım.

Kız kardeşimi aramaya çalıştım ama telefon çalışmadı.

Bir daha denedim. Yine olmadı. Telefonu fırlattım.

—

Gece oldu.

Pencerenin önünde duruyordum, Chicago siluetine bakıyordum. Hâlâ gelinliği üzerimdeydi. Aynaya doğru yürüdüm, kendime baktım.

Bir anı çaktı zihnimde:

—

Peter, “Yeter artık,” diyordu.

Ben bağırıyordum: “Sırada ne var, beni öldürmek mi istiyorsun?”

Peter cevapladı: “Rosie, sakin ol.”

Aynı garson—sabah bana kahvaltı getiren adam—yanlarında duruyordu.

“Bir bardak su alabilir miyim?” demişti Peter, içecek tepsisini işaret ederek. Garson başını sallamış, Peter bana bir bardak su uzatmıştı.

“Sadece sakinleş, tamam mı?”

Ben de almıştım. İçmiştim.

—

Şimdi aynaya bakarken titriyordum. “İçeceğime bir şey koydu,” diye fısıldadım.

Telefonumu tekrar aldım. Onu aradım.

Cevap yok.

Kapı çalındı.

Açtım.

Peter.

Meğer o zamandan beri oradaymış.

Telefonu yavaşça indirdim. “Bekliyor muydun beni burda?”

“Senden ayrılamadım,” dedi. “Yüzüğü takabilir misin artık?”

Ona sert bir tokat attım. “Beni ilaçladın!”

Yüzü değişti. Kollarımı yakaladı, beni yerden hafifçe kaldırdı, ardından içeri itip kapıyı kapattı.

Ona baktım… ve o anda anladım.

“Sen uçuştaki kaptandın. Chicago’ya gelirken bayılmıştın. Zehirlenmiştin.”

Yüz ifadesi yumuşadı.

“Hayatımı kurtardın,” dedi.

Derin bir nefes aldım. “Peki dün geceki suda ne vardı?”

“Hatırlamaya başlıyorsun… demek ki sadece bilmen gerekenleri anlatma zamanı geldi.”

Cebinden bir şey çıkardı—FBI kimliği.

“Duymaman gereken şeyler duydun,” dedi. “Hafızanı silmemiz gerekiyordu. Ne yazık ki, tedavi beklenenden fazla etki yaptı.”

“Peki neden evliyiz?” dedim.

Durakladı. “Aileni korumak için.”

Kanım dondu.

“Ya reddedersem?”

“Tehlikede olurlar.”

“Benden ne istiyorsun?”

“Zekisin. Doktorsun. Hayatımı kurtardın. Dosyanı inceledim. Geçmişin olağanüstü. Ayrıca hafıza silme formülünü denediğimiz ilk kişisin.”

“Yani?”

“Yani benimle kalman gerekiyor. Gözlem altında olacaksın—ailenin güvenliği için, ve kendi güvenliğin için.”

Öfkeliydim. Ama ne diyebilirdim ki?

Yaklaştım, sesim titriyordu. “Gerçeği söyle. Bana dokunmadıysan, neden yerde uyandım?”

“Dediğim gibi… ilacın yan etkileri vardı. Saat üçe kadar seni izledim. Kapının kilitli olduğundan emin oldum. Ve telefonunun bağlantısını kestim.”

Ona baktım.

“Riske atamazdım.”

“Yani ben bir mahkûmum,” diye mırıldandım. “Ve senin adamlarından biri—mesela o kahvaltı getiren herif—beni yirmi dört saat izliyor, öyle mi?”

“Öyle görmek istersen,” dedi, “evet.”

Odanın içinde yürüdüm, sonra hızla dönüp göğsüne vurdum. “Bırak gideyim! Ailemi istiyorum.”

Kollarımı nazikçe yakaladı.

“Eğer gidersen, Rosie… ölürler. Üzgünüm. Başka yol yok.”

Gözlerim doldu. O ise yavaşça pırlanta yüzüğü yeniden kaldırdı.

Sessiz bir ültimatomdu:

Tak.

Yoksa her şeyi kaybedersin.